ჩვენ შესახებ

             ჩვენ 22–ე სკოლელები ვართ და ბლოგის შექმნა ქალაქ ქუთაისის მერიის მუნიციპალიტეტის კულტურის, სპორტის, განათლების, ძეგლთა დაცვისა და ახალგაზრდობის საქმეთა სამსახურის მიერ გამოცხადებულ კონკურსში – ,,ჩემი სკოლის მატიანე" – მონაწილეობამ გადაგვაწყვეტინა.
           მიზნად ბლოგზე ქუთაისის N22 საჯარო სკოლის მატიანის განთავსება დავისახეთ. ამ  ბლოგით კიდევ ერთ ლამაზ ფურცელს შევმატებთ ქართულ მატიანეს!
          რა თქმა უნდა, კონკურსში მონაწილეობა გამარჯვების სურვილსაც გულისხმობს, მაგრამ ყველა შემთხვევაში თავს მაინც გამარჯვებულად ვიგრძნობთ, რამეთუ საშვილიშვილო საქმეს მოვკიდეთ ხელი!
         ჩვენი ფიქრები ახლა სულის სიღრმეში აჟღერებულ ორკესტრს უფრო წააგავენ, ვიდრე უბრალო მოკვდავების ყოველდღიურ ოცნებებს. დიდხანს ვფიქრობდით, როგორი ფორმით გადმოგვეცა სკოლის წარსული. ბოლოს ყველა ფიქრს თავი მოვუყარეთ და დავიწყეთ ჩვენი თავის მობილიზება. ის სიტყვები, რომლებსაც ახლა ვწერთ, არ გვაკმაყოფილებენ, კობოფუტურისტებივით გვსურს საკუთარი, იმდენად საკუთარი სიტყვები ვეძებოთ, რომ ბგერებიც კი ჩვენი ფანტაზიის ნაყოფს წარმოადგენდეს. ერთი სიტყვით, რაღაც სხვაგვარად, ორიგინალურად გვსურს გადმოგცეთ სათქმელი. რამდენად კარგად გამოგვივა, ეს მკითხველისთვის მოგვინდვია.

                                                      აი, ჩვენც:

1. ბაქარ ბრეგაძე                      ( I X კლასი)
2. ლაურა ჩაჩუა                        ( I X კლასი)
3. ანა გელაძე                             ( X კლასი)
4. გიორგი სულაქველიძე       ( X კლასი)
5. მარიამ ფორჩხიძე                 ( X კლასი)
6. მარიამ გელაძე                      ( X I კლასი)
7. ანი ბუხაიძე                           ( X I კლასი)


                                          1.    ბაქარ ბრეგაძე

    მე ვარ ბაქარ ბრეგაძე, ქუთაისის N 22 საჯარო სკოლის მე–9 კლასის მოსწავლე.  2001 წლის 19 აგვისტოს დავიბადე.  ვარ მიზანდასახული და შრომისმოყვარე ( თუ რაიმე საინტერესოდ მივიჩნიე). მყავს პატარა ოჯახი: დედა, მამა, ძმა, მამიდა და ბებო. ჩემი ჰობია ფეხბურთი, რაშიც წარმატებებსაც ვაღწევ.

   როდესაც  ამ კონკურსის შესახებ შევიტყვე,  ბლოგზე მუშაობის სურვილი გამიჩდა.  შეუძლებელია არ გაინტერესებდეს ისტორია იმ ადგილისა, სადაც 12 წლის გატარება გიწევს. კონკურსში მონაწილეობამ გამიღვივა გამარჯვების სურვილიც, მაგრამ ყველა შემთხვევაში გამარჯვებული ვიქნები, რადგან ასეთ კარგ საქმეს მოვკიდე ხელი.


                             2.   ლაურა ჩაჩუა

      მე ვარ ლაურა ჩაჩუა, ქუთაისის N 22 საჯარო სკოლის მე–9 კლასის მოსწავლე.  2001 წლის 16 ივნისს თბილისში დავიბადე. ამჟამად 14 წლის ვარ.
      ჩემი ჰობია: სიმღერა, ცეკვა, თავისუფალ დროს წიგნების კითხვა, მოგზაურობა. მიყვარს ექსტრემი, ბოულინგის თამაში, გადაწყვეტილებების სპონტანურად მიღება. ვარ ძალიან მხიარული და მიყვარს მეგობრებთან ერთად გართობა.
      როდესაც ამ კონკურსის შესახებ შევიტყვე, ძალიან გამეხარდა, რადგან შესაძლებლობა მომეცა, მშობლიური სკოლის ისტორიის შექმნაში ჩემი წვლილიც შემეტანა .



                       3. ანა გელაძე

       მე ვარ ანა გელაძე.  2000 წლის 26 მარტს ქალაქ ქუთაისში დავიბადე. ვარ ქუთაისის 22–ე საჯარო სკოლის X კლასის მოსწავლე. ჩემი ოჯახი შედგება 4 წევრისაგან: მამა, დედა, მე და უმცროსი ძმა.
     მოტივაციის ან თვითმოტივაციის წყარო შეიძლება ადამიანისთვის ბევრი რამ არსებობდეს, მაგრამ ჩემთვის მთავარია მიზანდასახულობა, ,,მხოლოდ მიზნის არსებობას მოაქვს სიცოცხლისთვის აზრი და კმაყოფილება." უნდა ესწრაფოდე მიზანს, შექმნა რაღაც უფრო უკეთესი (გააუმჯობესო შენი ცხოვრება). სწორედ ამ ყველაფერმა განაპირობა ის, რომ გამოწვევებზე დათანხმებაც ხშირად მიწევს. ყოველთვის მომავლისადმი ოპტიმისტურად ვარ განწყობილი . ამიტომაც მგონია, რომ რა მიზანიც არ უნდა დაისახოს ადამიანმა, თუკი არ დაიშურებს ძალებს მის მისაღწევად, საბოლოოდ კმაყოფილების გრძნობა აუცილებლად ექნება.
      მაქვს საკუთარი თავის რწმენა, რაც  რთული მომენტების გადალახვაში მეხმარება. ვთვლი, რომ ინტერესთა სფერო არც თუ ისე ,,ღარიბი" გამაჩნია.
       მიყვარს ხელოვნება, განსაკუთრებით კი პეიზაჟების ხატვა. თუმცა ბავშვობაში ამას უფრო ინტესიური ხასიათი ჰქონდა. ასევე მიყვარს პოეზია.
       თავისუფალ დროს უპირატესობას ,,გენიალური" ფილმების ყურებას და წიგნების კითხვას ვანიჭებ. ხშირად ქალაქგარეთ ნათესავებთან ერთად გავდივარ. ამ დროს ბუნებისთვის ფოტოების გადაღებით ვარ ხოლმე დაკავებული. განსაკუთრებულ სიამოვნებას ეს საქმიანობა ფოთოლცვენისას მანიჭებს.

                           4. გიორგი სულაქველიძე

      მე ვარ გიორგი სულაქველიძე. დავიბადე 2000 წლის 2 დეკემბერს. ვსწავლობ ქუთაისის N22 საჯარო სკოლის X კლასში.
      ჩემი ჰობია ფეხბურთი.  ქართული ხალხური ცეკვის ათწლიანი ფაკულტეტი წითელ დიპლომზე დავამთავრე, რაც ჩემთვის საამაყოა. ვმონაწილეობდი საერთაშორისო ფესტივალებში და უამრავი მედალი და სიგელი მაქვს.
    ვარ თავდაჯერებული და მიზანდასახული.  მსურს კარგი ეკონომისტი გამოვიდე.
    ბლოგზე მუშაობა საინტერესო იყო, ჩემი მასწავლებლები ოჯახურ სიტუაციაში გავიცანი. ინფორმაციის შეგროვების პროცესი სახალისო და აზარტული აღმოჩნდა, გვქონდა გუნდურობის შეგრძნება და გამარჯვების ჟინი.

             5. მარიამ ფორჩხიძე

  მე ვარ მარიამ ფორჩხიძე. 2000 წლის 1 სექტემბერს ქუთაისში დავიბადე. ვარ ქუთაისის N22 საჯარო სკოლის X კლასის მოსწავლე. მყავს დედა, მამა, უმცროსი და და ძმა. ჩემი და–ძმაც ქუთაისის N22 საჯარო სკოლის მოსწავლეებია.
      11 წლამდე თბილისის N51 საჯარო სკოლაში ვსწავლობდი. მეექვსე კლასიდან ქუთაისის N22 საჯარო სკოლის მოსწავლე ვარ. აქ ძალიან თბილი გარემოა.
     ჩემი ჰობია სპორტი, ცეკვა, ფოტოგრაფია. ვცეკვავდი ანსამბლ ,,ერისიონში," გასტროლებზე სომხეთსა და თურქეთში ვიყავით. ორივე ქვეყანაში ჩვენმა ანსამბლმა პირველი ადგილი დაიკავა.
          დავდივარ ფრენბურთზე. იქაც და სკოლაშიც ჩემი სპორტის მასწავლებელი ქეთევან ლებანიძეა. 2016 წლის 28 თებერვალი ჩემთვის დაუვიწყარი იყო. სასკოლო ოლიმპიადაზე ქუთაისის N22 საჯარო სკოლის ფრენბურთელმა გოგონებმა პირველი ადგილი დავიკავეთ.
       
                                             6.   მარიამ გელაძე

      მე ვარ მარიამ გელაძე, ქუთაისის 
N 22 საჯარო სკოლის XI  კლასის მოსწავლე. 1999 წლის 10 იანვარს ქ. ქუთაისში დავიბადე. ვცხოვრობ ჩემ მცირერიცხოვან ოჯახთან – დედასთან, მამასთან და  უმცროსს დასთან ერთად. მყავს ძაღლი – ჯეკი. უნდა აღვნიშნო, რომ ის ჩვენი ოჯახის სრულუფლებიანი წევრია. ჩემ ცხოვრებაში ყველაზე მნიშვნელოვანი სწორედ ოჯახია და მას ვაყენებ პირველ ადგილზე, დანარჩენი ყველაფერი კი ჩემთვის მეორეხარისხოვანია. 

      ვთვლი, რომ ვარ მიზანდასახული, ცოტა ამაყი და ამბიციურიც. მთავარი კი, რაც ჩემში მომწონს, არის პრინციპულობა. ნებისმიერ ადამიანში ყველაზე მეტად ამ თვისებას ვაფასებ, რადგან ვთვლი, რომ ინდივიდის სიძლიერე სწორედ პრინციპულობით იკვეთება. ეგოისტობა და ცვალებადი ხასიათი არის ის, რაც აბრკოლებს ჩემს კომუნიკაბელურ შესაძლებლობებს, მაგრამ ამის გამოსწორებას არ ვცდილობ. ალბათ იმიტომ, რომ  ყველა ტიპის ადამიანთან არ მიყვარს ურთიერთობა.
       მიყვარს წიგნების კითხვა, ფილმების ყურება, მუსიკის მოსმენა, ბევრი სიცილი, ცოტა ხატვა, ძილი, ლაშქრობა, ზღვა, ცხოველები და თბილი დღეები. კიდევ უამრავი რამ, რისი ჩამოთვლითაც თავს არ მოგაბეზრებთ. ვერ ვიტან ძუნწ, უტაქტო ადამიანებს.
       სამომავლოდ დიდი გეგმები მაქვს. მინდა არქიტექტორი გამოვიდე. მსურს შევქმნა ცხოველთა თავშესაფარი.
      მინდა ჩემ თავს და თითოეულ ქართველს ვუსურვო ისეთ საქართველოში ცხოვრება, სადაც ერთმანეთს ცოცხლად არ შეჭამენ და იცხოვრებენ ტკბილად და გემრიელად. მინდა ქართველი ქართველს ჰგავდეს, საქართველო კი – საქართველოს და არა – ევროპას და ამერიკას!

                                7.  ანი ბუხაიძე

    მე ვარ ანი ბუხაიძე. 1999 წლის 8 ივლისს ქალაქ ქუთაისში დავიბადე. ვსწავლობ
ქუთაისის N 22 საჯარო სკოლის X I კლასში. ოჯახში ვცხოვრობთ მე, დედა და მამა.
      ჩემი მოტივაციაა, დავისახო მიზნები მომავალი წარმატებებისთვის. ვარ დეტალებზე ორიენტირებული, აქედან გამომდინარე – ძალიან ჯიუტი, მაგრამ ამას ჩემი მიზანდასახულობით ვამართლებ. ყოველთვის ვესწრაფვი ცვლილებებს, თუმცა, ეს არ უნდა იყოს მხოლოდ ,,ცვლილება ცვლილებისათვის!"
       ვცდილობ დავკავდე სხვადასხვა აქტივობით. ძალიან მიყვარს სპორტული თამაშები. ვარ ყოფილი ფრენბურთელი და გარკვეული წარმატებები ამ სფეროშიც მაქვს. მიყვარს ბუნება. თავისუფალ დროს მეგობრებთან ერთად ბუნებაში ვატარებ.


                                         კონსულტანტები:
                                                       
            თეონა ჭაბუკიანი – ინგლისური ენის პედაგოგი.

   მე ვარ თეონა ჭაბუკიანი. დავიბადე ქალაქ ქუთაისში 1983 წლის 26 დეკემბერს და გავხდი ოჯახისათვის პირველი შვილიშვილი  და მშობლებისათვის პირველი სიხარული. მერე კიდევ ორი ქალიშვილი შემოგვემატა და ასე გარდავიქმენით დიდ ოჯახად. აქ ყველა ტექნიკური საგნების მიმდევარია, მე კი სკოლის ასაკიდანვე ჰუმანიტარული საგნები მიზიდავდა.  უცხო ენისადმი ჩემი დიდი ინტერესი 2001 წელს, ქუთაისის აკაკი წერეთლის სახელობის სახელმწიფო უნივერსიტეტში, ინგლისური ენის ფაკულტეტზე ჩაბარებით დავადასტურე. ხუთწლიანი შრომისა და სწავლის შემდეგ, 2006 წელს ყოველგარი გამოცდილების გარეშე, დიდი ენთუზიაზმით და ინტერესით, უნივერსიტეტიდან პირდაპირ ქუთაისის N22 საჯარო სკოლის ინგლისური ენის მასწავლებლად დავიწყე მუშაობა. თავიდან ძალიან მიჭირდა საკუთარი ცოდნის პრაქტიკაში გადატანა, ბევრ შეცდომასაც ვუშვებდი, შემდეგ განვიცდიდი, თუმცა სკოლის დირექცია ყოველთვის გვერდით მედგა და მოთმინებით აკვირდებოდა ჩემს მასწავლებლად ფორმირების პროცესს.

 გამოცდილება დრომ შემძინა. უკვე მეცხრე წელია რაც ამ სკოლაში ვმუშაობ.  ქედმაღლობად არ მინდა რამე ჩამეთვალოს, რომ საუკეთესო ვარ და უშეცდომო, მთავარია სიახლეებს არ შევუშინდე, ავითვისო ინოვაციები და აქტიურად გამოვიყენო ისინი სასწავლო პროცესში, გავითვალისწინო მოსწავლეთა ინტერესები და კურუკულუმით გაწერილი აქტივობების გარდა მათთან ერთად ვაკეთო ის, რაც მათ ძალიან უყვართ, აინტერესებთ და ყოველთვის დიდ ენთუზიაზმს და მოტივაციას იწვევს.

      აქვე მინდა გამოვხატო ჩემი დამოკიდებულება მერიის მიერ გამოცხადებული  კონკურსისადმი. ბლოგზე მუშაობა ჩემთვის მეტად საინტერესო და ამაღელვებელი აღმოჩნდა.  ამ პერიოდში ურთიერთობა მომიხდა ბევრ წარმატებულ და რეალიზებულ ადამიანთან. მე და ჩემი მოსწავლეები აქტიურად ვგეგმავდით და ვაწყობდით ამ ადამიანებთან  შეხვედრებს, ვისმენდით ჩვენ სკოლასთან დაკავშირებულ საინტერესო ისტორიებს, მოგონებებს... ზოგიერთი ჩვენთვის ნაცნობი მასწავლებელი თუ კურსდამთავრებული,  სულ სხვა კუთხით გავიცანით. კონკურსის მიმდინარეობის პროცესში ერთდროულად იგრძნობოდა   ცნობისმოყვარეობის, პასუხისმგებლობის, პატივისცემის, მოწიწების, სიამაყისა თუ ადრენალინის განცდა. ახლა როცა ეს კონკურსი გადამწყვეტ  ეტაპზე გადადის, ვგრძნობ რომ ნაწილობრივ გულიც კი მწყდება, რადგან ყოველდღე  განვიხილავდით რა და როგორ გაგვეკეთებინა. ვხედავ, რომ დღითიდღე იზრდება და ძლიერდება ადმინისტრაციის, კოლექტივისა და მოსწავლეების გუნდურობის შეგრძნება, რაც ასე მნიშვნელოვანია დასახული მიზნის მისაღწევად.

       
                            მთვარისა დეისაძე– სახვითი და გამოყენებითი ხელოვნების პედაგოგი.

       

      1974 წელს ქუთაისში დავიბადე. 1990 წელს დავამთავრე ქუთაისის
N 22 სკოლა. ვსწავლობდი ქუთაისის ხელოვნებისა და პედაგოგიკის ინსტიტუტში ფერწერის ფაკულტეტზე. 1997 წელს მომენიჭა მხატვარ–ფერმწერის წოდება. ამავე წელს  პედაგოგიური მოღვაწეობა ჩემ მშობლიურ სკოლაში დავიწყე და დღემდე ვცდილობ  ჩემი პატარა სკოლის დიდ ავტორიტეტს მოვუფრთხილდე.
      ამ ხანგრძლივი დროის განმავლობაში ჩემ თვალწილ გაიარა უამრავი ადამიანის ბავშვობამ, ვცდილობდი აღმომეჩინა მათი ნიჭი. იყო ბევრი გამოფენა, ჯილდო, პრიზი... დღეს ბევრი მათგანი მხატვარია.
           კონკურსი – ,,ჩემი სკოლის მატიანე" ჩემთვის ძვირფასია, რადგან ის პედაგოგები, რომლებიც ჩვენი სკოლის მატიანეს ქმნიდნენ, ჩემი ბავშვობის ნაწილიცაა. კიდევ ერთხელ კინოკადრებივით ჩაირბინეს მათი პედაგოგიური მოღვაწეობის დღეებმა.
            დღეს  ეს ყველაფერი მატიანეა და ეს მატიანე მოკრძალებით და სიყვარულით  თქვენამდეც გვსურს მოვიტანოთ!

                                 ნინო ელბაქიძე
               ქართული ენისა და ლიტერატურის პედაგოგი.
                                დირექტორი

          სსიპ ქალაქ ქუთაისის N 22  საჯარო სკოლის დირექტორი 2015 წლის 14 აგვისტოდან ვარ. დირექტორობის პირველივე დღეებში ჩემი ყურადღება ერთმა ძველმა საქაღალდემ მიიპყრო. მასში სკოლის ძველი დოკუმენტაცია ინახებოდა. საქაღალდე საგულდაგულოდ გადავინახე, სკოლის იუბილესათვის გამოგვადგებათქო. თუმცა ეს მასალები იმაზე ადრე დაგვჭირდა, ვიდრე ვფიქრობდით. იმ დღიდან, სადღაც ერთ თვეში, ქალაქ ქუთაისის მერიის მუნიციპალიტეტის კულტურის, სპორტის, განათლების, ძეგლთა დაცვისა და ახალგაზრდობის საქმეთა სამსახურის მიერ გამოცხადდა კონკურსი – ,,ჩემი სკოლის მატიანე"  და ჩვენც აქტიურად ჩავერთეთ ამ საშვილიშვილო საქმეში.

        p. S.  ბლოგი კონკურსისთვის შეიქმნა. მერე უამრავი ადამიანი გააერთიანა... წარსულში გადაახედა... გული აუფართხალა... სული აუფორიაქა... ზოგსაც შინ მიაკითხა, ზოგს სკოლაში შემოახედა, ზოგს რეალურად ეკონტაქტა, ზოგსაც – ვირტუალურად.
                 ბლოგი იზრდებოდა, ივრცობოდა... საფიჩხიას, ქუთაისს, საქართველოს სცდებოდა, საზღვრებს გარეთ გადადიოდა... ბევრს შრომობდა... შრომა სიამოვნებას ანიჭებდა...  ვრცელ გზას გადიოდა... არ იღლებოდა...
                 ბლოგი თავის საქმეს აკეთებდა!

        დახმარებისთვის  ბლოგის შემქმნელები მადლობას მოახსენებენ ქუთაისის N22 საჯარო სკოლის დირექციას, მასწავლებლებს, მოსწავლეებს, სკოლის ყოფილ პედაგოგებსა და კურსდამთავრებულებს.